Μια φορά και έναν καιρό, στα αρχαιοελληνικά χρόνια, το τσιρότο ήταν ένα πανί αλειμμένο με κερί μέλισσας και άλλες λιπαρές ουσίες που χρησιμοποιούσε ο Ιπποκράτης για να καλύπτει τις πληγές. Φυσικά είχε κολλητικές και αδιάβροχες ιδιότητες, ώστε να παρέχει την κατάλληλη για την περίπτωση προστασία, και ονομαζόταν κηρωτόν (από το αρχαίο ρήμα κηρόω = επαλείφω με κερί).
Πώς έγινε τώρα το κηρωτόν τσιρότο; Εύκολα! Πέρασε στα λατινικά (cerotum) με την ίδια έννοια, μετά στα ιταλικά (cerotto) και γύρισε πίσω σ΄ εμάς ως τσιρότο – για να μείνει και έκτοτε να προστατεύει τις πληγές μας από μολύνσεις.
