Μπορεί η Γουαδελούπη να βρίσκεται στα ανατολικά της Καραϊβικής Θάλασσας, όμως αυτό δεν της στερεί τη δυνατότητα να συμμετέχει στην ευρωζώνη με γαλλικό αέρα και να κάνει τις συναλλαγές της σε ευρώ. Το γεγονός ότι απέχει περίπου 7.000 χιλιόμετρα από το Παρίσι είναι μια… μικρή λεπτομέρεια.
Η ανακάλυψή της χρεώνεται στον Χριστόφορο Κολόμβο (1493), ο οποίος τη βάφτισε Σάντα Μαρία της Γουαδελούπης. Εκεί ο Ισπανός θαλασσοπόρος είδε επίσης για πρώτη φορά στη ζωή του δέντρο ανανά (και το ονόμασε “πεύκο των Ινδιάνων”).
Το νησί – πεταλούδα
Η καρδιά της Γουαδελούπης χτυπά σε ένα εξωτικό νησί, που έχει το σχήμα των φτερών της πεταλούδας ή ενός φιόγκου. Αποτελείται από δύο κομμάτια: Το τραχύ Basse Terre που σημαίνει “κάτω χώρα”, γνωστό και ως Σμαραγδένιο νησί, και το εύφορο ηφαιστειακό Grande Terre που σημαίνει “μεγάλη χώρα”. Μεταξύ τους διαχωρίζονται από ένα στενό θαλάσσιο κανάλι, που ονομάζεται Αλμυρός ποταμός.
Στο κύριο νησί προστίθενται άλλα 5 μικρότερα και όλα μαζί ανήκουν γεωγραφικά στις Μικρές Αντίλλες. Μανιασμένες τροπικές θύελλες και ισχυροί τυφώνες σφυροκοπούν κατά καιρούς τα νησιά καταστρέφοντας περιοδικά τα σπίτια και την οικονομία της περιοχής και απελπίζοντας τους κατοίκους.
Οι κανίβαλοι Karib
Παρόλα αυτά η Γουαδελούπη θεωρείται ένας εξωτικός παράδεισος με σμαραγδένια νερά και λευκή άμμο, όπως συμβαίνει με όλα τα νησιά των λεγόμενων Δυτικών Ινδιών. Το λέει άλλωστε και το παλιό όνομά της: Karukera, δηλαδή το νησί με τα υπέροχα νερά. Όμως κάποτε οι ιθαγενείς κάτοικοί της ήταν κανίβαλοι, γνωστοί για τη συνήθειά τους να τρώνε τους εχθρούς τους στον πόλεμο.
Οι άντρες της ντόπιας φυλής των Karib ή Kalinago λέγεται ότι μασούσαν και κατόπιν έφτυναν μια μπουκιά από τη σάρκα ενός πολύ γενναίου πολεμιστή – αντιπάλου τους, με σκοπό να πάρουν την ανδρεία του. Θεωρούσαν επίσης καλό να διατηρούν τα οστά των προγόνων τους στα σπίτια τους, ως προστασία. Και ενώ οι γηγενείς απώθησαν τους Ισπανούς κατακτητές, οι Γάλλοι που αποβιβάστηκαν στο νησί το 1635 έδιωξαν τους Ινδιάνους Carib και έφεραν Αφρικανούς σκλάβους για να εργαστούν στις φυτείες.
Μετά από αιώνες αιματηρών μαχών με επαναστάτες ιθαγενείς και διεκδικητές Άγγλους και Σουηδούς, η Γουαδελούπη έγινε τελικά το 1946 υπερπόντιο γαλλικό διαμέρισμα διατηρώντας τους απογόνους των σκλάβων ως βασικό πληθυσμό.
Ρούμι, σαμπάνια και φτώχεια
Στη Γουαδελούπη το τοπικό ρούμι (ένα από τα καλύτερα του κόσμου) και η σαμπάνια ρέουν άφθονα και οι ρυθμοί είναι χαλαροί. Εξέχουσα θέση (λόγω του ήπιου, υγρού κλίματος) κατέχουν οι ντόπιες περίφημες φυτείες μπανάνας, ζαχαροκάλαμου, κακάο, καφέ, βανίλιας και ανανά πρωταγωνιστώντας ανάμεσα σε ένα πλήθος από άγνωστα σε μας τροπικά φρούτα, λαχανικά και λουλούδια. Στο φυσικό θερμό κλίμα προστίθεται κατά καιρούς και η θερμή διάθεση των ντόπιων, οι οποίοι κάποτε μάχονταν τη δουλεία, αλλά τώρα εξεγείρονται κατά των υψηλών τιμών και των χαμηλών μισθών απαιτώντας να μπει ένα τέλος στον αποικιακό έλεγχο της οικονομίας και την υψηλή ανεργία.
Ιδανικό μέρος για διακοπές Ζεν
Η Γουαδελούπη είναι ένα πολύχρωμο μωσαϊκό από εικόνες, γεύσεις και ήχους. Θεωρείται ιδανικό μέρος για διακοπές Ζεν και μια υπέροχη παιδική χαρά για όλους τους λάτρεις της φύσης. Ο επισκέπτης μπορεί να βρει μουσεία και χώρους αφιερωμένους σχεδόν στα πάντα. Θα ανακαλύψει μουσείο μπανάνας, κακάο, καφέ, ρουμιού, κρεολικό οικο-μουσείο, Πινακοθήκη των εντόμων (με 5.000 είδη), ενυδρείο με χιλιάδες ψάρια και μαλακόστρακα, βοτανικούς κήπους με εκπληκτικά εξωτικά πουλιά και λουλούδια και έναν κήπο με όλα τα είδη κάκτων.
Στο Εθνικό Πάρκο του κυρίως νησιού οργιάζει η εξωτική βλάστηση, πετούν ο ενδημικός μαύρος δρυοκολάπτης, πολύχρωμοι παπαγάλοι και κολίβρια, οι ερωδιοί κάνουν βόλτες και οι φυσικές πισίνες κάτω από τους καταρράκτες δροσίζουν τους επισκέπτες.
Παπάγια και μπουγιαμπέσα
Στα εστιατόρια η παπάγια, η καρύδα, τα ψαρικά με σάλτσα «κρεόλ», η μπουγιαμπέσα και οι πικάντικες γεύσεις με ρύζι δίνουν και παίρνουν. Οι κάτοικοι σμιλεύουν καρύδες, κεντούν δαντέλες και πλέκουν καλάθια από φοίνικα ως τουριστικά ενθύμια, ενόσω οι τουρίστες κάνουν τζετ-σκι, ράφτινγκ, καταδύσεις, ορεινή ποδηλασία, πετούν με ελικόπτερα, τρέχουν με τα άλογα στις ακτές, ξύνουν τα ζαχαροκάλαμα τρέχοντας στις φυτείες με τα τζιπ ή επιδίδονται στην ιστιοπλοΐα.
Και κάτι απίστευτο: Φημολογείται ότι στη Γουαδελούπη δεν υπάρχουν κουνούπια!