Όταν κάποιος βλέπει έναν κίνδυνο και, αντί να τον αντιμετωπίσει, προτιμά να προσποιηθεί πως δεν υπάρχει, τότε λέμε ότι “στρουθοκαμηλίζει”.
Η έννοια “στρουθοκαμηλίζω” βασίζεται σε έναν μύθο, που λέει ότι η στρουθοκάμηλος, όταν απειλείται από σαρκοφάγα θηρία της ζούγκλας, χώνει το κεφάλι της στο χώμα παριστάνοντας την ψόφια. Αυτό πίστευαν ως τώρα πολλοί, μέχρι να γίνουν κάποιες επιστημονικές παρατηρήσεις και αυτός ο μύθος τελικά να καταρριφθεί.
Η στρουθοκάμηλος δεν “στρουθοκαμηλίζει”…
Βεβαίως η στρουθοκάμηλος δεν είναι χαζή και, όταν την κυνηγούν, το βάζει στα πόδια για να σωθεί – μάλιστα για λίγο μπορεί να τρέξει με 65 χλμ./ώρα κι ας είναι πτηνό…
Πώς προέκυψε όμως ο συγκεκριμένος μύθος; Υπάρχουν διάφορες εκδοχές. Οι πιο πιθανές είναι δύο:
Αυτό το παράξενο πτηνό τρώει σχεδόν τα πάντα και πολλές φορές, για να μπορέσει να χωνέψει, χρειάζεται να φάει πέτρες και χώμα. Λέγεται μάλιστα ότι οι στρουθοκάμηλοι στη Ναμίμπια τρώνε μέχρι και διαμάντια! Έτσι σκάβει στο έδαφος και φαίνεται σαν να χώνει το κεφάλι της μέσα.
Επίσης η στρουθοκάμηλος εναποθέτει τα αβγά της σε μια ρηχή τρύπα στο χώμα και σκύβει συχνά για να τα γυρίσει. Έτσι πάλι φαίνεται σαν να κρύβει το κεφάλι της αφήνοντας εκτεθειμένο το υπόλοιπο σώμα της.
Πάντως, σε καμία περίπτωση η στρουθοκάμηλος δεν μένει με το κεφάλι της χωμένο στη γη για να αποφύγει κινδύνους. Γιατί, ακόμα και αν γλύτωνε από ασφυξία, σίγουρα θα γινόταν εύκολη λεία σε κάθε σαρκοβόρο.