Κάποιοι άνθρωποι κάνουν τατουάζ γιατί τους αρέσει, που σημαίνει ότι όλη η διαδικασία γίνεται με τη θέλησή τους. Τα γουρούνια γιατί κάνουν τατουάζ;
Φαίνεται ότι τώρα πια τα συμπαθή τετράποδα δεν γλυτώνουν ούτε από το μαχαίρι του χασάπη αλλά ούτε και από τη βελόνα του εικαστικού καλλιτέχνη. Ο μεν πρώτος τα σφάζει για μπριζολάκια, ενώ ο δεύτερος – εν προκειμένω ο Βέλγος “νέο-καλλιτέχνης” Wim Delvoye – τα ξαπλώνει στο τραπέζι και τους κάνει τατουάζ θέλοντας να τα μετατρέψει σε έργα τέχνης!
Δέρμα σαν το ανθρώπινο
Ο Delvoye θεώρησε το δέρμα των γουρουνιών ιδανικό για να εξασκηθεί στην τέχνη του τατουάζ (δερματοστιξία στα ελληνικά, για να μην ξεχνιόμαστε), καθώς μοιάζει με το ανθρώπινο. Αφού πρώτα προπονήθηκε στο δέρμα σφαγμένων γουρουνιών, στη συνέχεια εξέλιξε το ταλέντο του επάνω σε ζωντανά γουρούνια (σε καταστολή). Δεν μπορούσε όμως να παραμείνει στη χώρα του, καθώς υπάρχουν ευρωπαϊκοί νομικοί περιορισμοί απέναντι στους χοίρους (στην Ευρώπη επιτρέπεται η σφαγή τους, αλλά απαγορεύεται το τατουάζ χωρίς πρώτα να τους… ρωτήσεις). Έτσι αναζήτησε αλλού καλλιτεχνικό καταφύγιο και το βρήκε στην Ασία.
Κατέφυγε στην Κίνα, όπου το 2005 έφτιαξε τη Φάρμα Τέχνης (Art Farm). Εκεί βάζει επάνω στο τραπέζι τα γουρούνια, τα ξυρίζει, περνάει με βαζελίνη το δέρμα τους και τα ζωγραφίζει στολίζοντάς τα με σταυρούς, κρανία, γοτθικά σχέδια, εικόνες από κόμικς και έργα του Disney, σχέδια του Louis Vuitton, ακόμα και τον Ιησού! Και, όταν πεθαίνουν, το τομάρι τους παραμένει ένα… έργο τέχνης. Ο ίδιος – που, σημειωτέον, δηλώνει χορτοφάγος – πιστεύει ότι με αυτόν τον τρόπο δίνει αξία στα ταπεινά γουρούνια…
Ένας προκλητικός καλλιτέχνης με αγάπη στα περιττώματα…
Ο Βέλγος “νέο-καλλιτέχνης” δεν το αρνείται: Έχει πάθος με το σώμα (γενικώς). Το ταλέντο του έγκειται στο να συνδυάζει το ελκυστικό με το αποκρουστικό, μέσα από προκλητικές αντιφάσεις.
Το 1992 έλαβε διάκριση στη μεγάλη διεθνή καλλιτεχνική έκθεση Documenta (αποτελεί θεσμό στη Γερμανία) για το έργο του με τίτλο Mosaic, μια συμμετρική απεικόνιση των περιττωμάτων του επάνω σε κεραμικά πλακάκια. Το μωσαϊκό του χαρακτηρίστηκε από τον διοργανωτή της έκθεσης ως έξοχος συνδυασμός σοβαρότητας και ειρωνείας(!).
Το πιο γνωστό έργο του παγκοσμίως είναι η κινούμενη έκθεση Cloaca, η οποία παρουσιάζει μια εμπνευσμένη ηλεκτρομηχανική αναπαράσταση των λειτουργιών του πεπτικού συστήματος (με τις ανάλογες μυρωδιές) καταλήγοντας πάλι στο γνωστό θέμα: Τα περιττώματα…
Και μη… χοιρότερα!
