Είμαστε όλοι κολλημένοι με τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Μικροί και μεγάλοι. Όπου βρεθούμε και όπου σταθούμε είμαστε συνδεδεμένοι με τον εικονικό κόσμο του διαδικτύου και το θεωρούμε απόλυτα φυσιολογικό. Τα παιδιά όμως έχουν χάσει το μέτρο και φταίμε εμείς γι΄ αυτό. Ο ψυχολόγος Γιάννης Ξηντάρας* μας εξηγεί τον λόγο και προτείνει μια (φαινομενικά) απλή λύση για να βελτιώσουμε την κατάσταση.
“Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης είναι ένας τρόπος να έρθουμε σε επαφή με τους άλλους. Πριν τον αφορίσουμε μόνο και μόνο επειδή είναι νέος, ας δούμε τα θετικά του:
1. Είναι εύκολος.
2. Μας προφυλάσσει από την έκθεση του πραγματικού εαυτού μας.
3. Έχει πολλές εφαρμογές: συνδυάζει εικόνα, ομιλία, βίντεο, παιχνίδια κλπ.
Επίσης θα πρέπει, πριν ξεκινήσει ο προβληματισμός μας για τους εφήβους, να απευθυνθούμε στους ενήλικους εαυτούς μας: “εμείς γιατί κολλάμε;”. Ίσως αυτό και μόνο αρκεί για να βοηθήσουμε τα παιδιά μας να αλλάξουν. Πρέπει να καταλάβουμε γιατί εμείς κολλάμε με όλα αυτά και πρώτα εμείς να ξεκολλήσουμε.
Να συνδεθούμε μαζί τους, πριν συνδεθούν με τον υπολογιστή
Τα παιδιά λοιπόν πιστεύω ότι κολλάνε με τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης γιατί δεν έχουμε κάτι καλύτερο να τους προσφέρουμε, ως κοινωνία, ως σχολείο, ως οικογένεια. Οι πάντες τρέχουν για τις δουλειές τους, για τις υποχρεώσεις τους και δεν μένει ουσιαστικός χρόνος για να ασχοληθούμε με τα παιδιά (π.χ. την ώρα που γράφω το κείμενο ο μικρός μου γιος, που είναι άρρωστος και δεν πήγε σήμερα στο σχολείο, παίζει ένα παιχνίδι στον υπολογιστή. Θα μπορούσα να επιλέξω να μην γράψω αυτό το κείμενο και να παίξω μαζί του. Όμως η παρόρμησή μου να “κάνω τη δουλειά μου” με οδηγεί στο γραφείο και τον γιο μου στον υπολογιστή).
Όταν ασχοληθούμε με τα παιδιά, όταν τους προτείνουμε μια βόλτα, μια εκδρομή, μια ασχολία και όταν αυτό γίνεται συστηματικά στο πλαίσιο μιας καλά δομημένης σχέσης και όχι αποσπασματικά, τότε τα παιδιά συνήθως ανταποκρίνονται και δεν αποκτούν εξαρτήσεις. Μαθαίνουν μέσα από τις επιλογές που έχουν και επενδύουν τα ενδιαφέροντά τους σε περισσότερα από ένα πράγματα.
Κατά συνέπεια, στο ερώτημα τι μπορούμε να κάνουμε για να βοηθήσουμε, η απάντηση είναι φαινομενικά απλή: να συνδεθούμε ουσιαστικά με τα παιδιά μας (και όσο πιο νωρίς τόσο πιο καλά), πριν συνδεθούν με τον υπολογιστή.
Φυσικά και πάλι τα παιδιά θα μπουν στο internet, στο Facebook κτλ. Όμως τότε ίσως το κάνουν με μέτρο, ακριβώς γιατί θα έχουν περισσότερες επιλογές για να μοιράσουν τον χρόνο τους και τα ενδιαφέροντά τους”.
* Ο Γιάννης Ξηντάρας είναι Ψυχολόγος- Σύμβουλος γάμου, απόφοιτος Πανεπιστημίου Αθηνών και Strathclyde University. Είναι μέλος του Συλλόγου Ελλήνων Ψυχολόγων και της Ελληνικής Προσωποκεντρικής και Βιωματικής Εταιρείας , επιστημονικός υπεύθυνος στο Κέντρο Συμβουλευτικής και Ψυχολογικής Υποστήριξης «Επαφή». www.paidi-efivos.gr
