Μια φορά κι έναν καιρό – στα αρχαία χρόνια – ο περίφημος μυθοποιός Αίσωπος σκαρφίστηκε τον μύθο: “Ο άσωτος νέος και το χελιδόνι”. Έλεγε λοιπόν:
Ήταν μια φορά ένας άσωτος νέος, που ξόδεψε όλη την περιουσία του πατέρα του και το μόνο που του απέμεινε ήταν ένα πανωφόρι. Μια μέρα είδε στον ουρανό ένα χελιδόνι, το οποίο εμφανίστηκε πριν από την ώρα του. Όλο χαρά νόμισε πως κοντοζύγωνε το καλοκαίρι, οπότε δεν θα είχε πια ανάγκη το πανωφόρι του. Πήγε λοιπόν και το πούλησε κι αυτό. Όμως μετά από λίγο έπιασε πάλι βαρυχειμωνιά και έκανε πολύ κρύο.
Ο άσωτος νέος άρχισε να τριγυρνά εδώ και εκεί, ώσπου κάποια στιγμή αντίκρισε το χελιδόνι πεσμένο χάμω και ψόφιο. “Αχ, εσύ!”, του ψέλλισε τότε, “κατέστρεψες κι εμένα και τον εαυτό σου”.
Το δίδαγμα του μύθου: Καθετί που κάνουμε έξω από τον καιρό του μπορεί να κρύβει κινδύνους.
Με την ίδια έννοια χρησιμοποιούμε και σήμερα τη γνωστή φράση “ένα χελιδόνι δεν φέρνει την άνοιξη”. Αν και σε κάποιες περιπτώσεις τη διαφοροποιούμε λίγο για να πούμε πως μία μόνο ένδειξη δεν αρκεί για να βγάλουμε ασφαλές συμπέρασμα.
Και ο Αριστοτέλης επίσης έλεγε ότι την άνοιξη δεν την κάνει ούτε ένα χελιδόνι ούτε μία μέρα.