… Ο βασιλιάς πάει στον κήπο του και βλέπει πως τα δένδρα, οι θάμνοι και τα λουλούδια του ξεραίνονται.
Η βελανιδιά τού λέει πως ξεραίνεται, γιατί δεν μπορεί να είναι τόσο ψηλή όσο το πεύκο.
Γυρίζει προς το πεύκο και το βλέπει πεσμένο κάτω, γιατί δεν μπορεί να κάνει σταφύλια όπως το αμπέλι.
Και το αμπέλι ξεράθηκε, γιατί δεν έκανε λουλούδια σαν την τριανταφυλλιά.
Βλέπει την τριανταφυλλιά να κλαίει, γιατί δεν είναι γερή και δυνατή σαν τη βελανιδιά.
Και ξάφνου βλέπει ένα φυτό, μια φρέζια, γεμάτη άνθη και πιο δροσερή από ποτέ.
Τη ρωτάει ο βασιλιάς:
“Πώς γίνεται και αναπτύσσεσαι τόσο καλά μέσα σ΄αυτόν τον μαραμένο και θλιβερό κήπο;”.
Το λουλούδι τού απαντάει:
“Δεν ξέρω. Ίσως γιατί υπέθετα πάντα ότι, όταν με φύτεψες, ήθελες φρέζιες. Αν ήθελες βελανιδιά ή τριανταφυλλιά, θα είχες φυτέψει βελανιδιά ή τριανταφυλλιά. Εκείνη τη στιγμή είπα μέσα μου: Θα προσπαθήσω να είμαι φρέζια όσο μπορώ καλύτερα”…
Χόρχε Μπουκάι
