Ξεχαστήκαμε στην πορεία της ζωής μας. Χάσαμε (μέσα σε όλα τα άλλα) και το νόημα της πιο χαρούμενης γιορτής. Δήθεν εκσυγχρονισμένοι και ολοκληρωτικά ξενο – επηρεασμένοι βάλαμε ένα Χ σε όσα νιώθαμε και ξέραμε και μετατρέψαμε τα Χριστούγεννα σε πάρτι με μπόλικη ψυχική και σωματική κραιπάλη. Η άγια γιορτή έγινε ρεβεγιόν, γεμιστή γαλοπούλα, τυπικές και ανούσιες ευχές με SMS, τσιφτετέλια στα μπουζούκια, άχρηστα δώρα χωρίς αγάπη και γλυκιά προσμονή.
Πού πήγε η μαγεία; Η πραγματική μαγεία, όχι αυτή που προσπαθούμε κάθε χρόνο με το ζόρι να δημιουργήσουμε σαν σκηνικό σε κακόγουστη ταινία. Δεν σου λείπει; Μήπως να ξεδιπλώναμε το κουβάρι από την αρχή;
Τι γιορτάζουμε τα Χριστούγεννα; Τη γέννηση του Θεανθρώπου (ή, καλύτερα, την ανάμνηση του πιο λαμπρού γεγονότος στην ιστορία της Γης).
Τι στολίζουμε; Την καρδιά μας με χαρά και ελπίδα.
Τι δώρα προσφέρουμε; Αγάπη, συμπόνια, στήριξη.
Τι προσμένουμε; Εκείνος που η διδασκαλία του μιλούσε για Αγάπη να φωτίσει το είναι μας και να μας βοηθήσει να βρούμε νόημα και σκοπό στη ζωή. Γιατί μόνο αυτό μετράει σε τούτο το δύσκολο ταξίδι.
